تاپ خبر۲۴: ساختارهای شغلی، اداری و حتی سبک زندگی خانواده‌ها دینی و امام زمانی نیست.

و این نبود عدم سبک زندگی در عمده‌ی مدیریت، اقتصاد و ساختارهای دولتی و حکومتی ما باعث مشکلات فراوانی شده است: آیا مسئول یا مدیری که حقوق نجومی می‌گیرد، واقعا تقوای الهی دارد؟ واقعاً از خدا می‌ترسد؟ اصلا دین و مذهب به کنار، چون معمولا وقتی از دین و مذهب صحبت می‌کنیم، بسیاری افراد جامعه و به خصوص زنان و دختران گارد می‌گیرند که در بسیاری جاها حقیقتا حق دارند، چون دین و اجرای آن به خوبی به آنان منتقل نشده است و نمودهای زیبایش را در جامعه مشاهده نکرده اند.

می‌توان گفت اقتصاد ما هم از این مسأله رنج می‌برد که مهم‌ترین آن بی‌تقوایی و بی تخصصی عمده صاحب منصبان اقتصادی و مدیریتی در کشور است که عناوین مختلف را با خود یدک می‌کشند! اما در عمل نه کارایی برای مردم دارند و نه بهبودی در جیب و قدرت خرید مردم حاصل می شود.

جوان جامعه درست یا نادرست در قوانینی که در همین کشور دانشگاه را به رسمیت می‌شناسد، برای تحصیل بهترین زمان‌های عمرش را گذرانده است. جوانی خود را در این مسیر صرف کرده. آن وقت برخی بی‌عرضگی و بی‌کفایتی خود را به سمت جوان نشانه می برند که: شما انتظار زیادی دارید که دنبال پشت میز نشینی هستید! بروید و کارآفرینی کنید! من به عنوان یک دانش آموخته مدیریت از این افراد سؤال دارم که در شرایطی که حقوق شهروندی در اقتصاد اسلامی ایران رعایت نمی شود که تنها یکی از ده ها دلیل آن، مشکلات بانک هاست که همه ما می دانیم؛ چطور انتظار داریم که جوان بتواند کارآفرینی کند؟ آن مسئول دولتی که خود پشت میز شیشه‌ای نشسته و احتمال زیاد فامیل و دوست و آشناهای خودش را به عناوین مختلف وارد سیستم کرده و بعد با یک آزمون استخدام دولتی که عمده جوانان را تنها سر می دوانند، وی را را استخدام رسمی هم می کند،چه درکی از کارآفرینی دارد؟ اصلا درد جوان مستضعف ما را می فهمد؟ درد جوانی را متوجه می شود که ۳۲سال سن دارد و هنوز نه شغلی دارد، نه مسکنی نه پس اندازی و نه هیچ؟ برخی به راستی چطور می خواهند جواب خدا را بدهند و آن دنیا در برابر گریه های دختران مجردی که خواستگار ندارند، جواب پس بدهند؟؟؟

یگانه راه اجری صحیح مدیریت دینی که منجر به بهبود می‌شود، تبعیت حقیقی از امام زمان(عج) است.
این تبعیت چه در سبک های زندگی می‌تواند اتفاق بیفتد و هم در ساختارهای دولتی و حکومتی ما.
و این کار البته تخصص می‌خواهد.
تخصصی که نه در مدرک دکتراست و نه الزاماً سابقه انقلابی.
همین الان یادداشت که می‌نویسم، جوانانی را می شناسم که هر کدام معادل صدتا از کارمندان و مدیران دولتی هستند که در روز کار مفیدشان حتی یک ساعت هم نیست.
سراسر انرژی و انگیزه اما دریغ از یک نگاه و توجه.
آری باید با امام زمان(عج) درست ارتباط گرفت.

در دعای افتتاح عبارت های زیبایی می‌خونیم که یکی از آن‌ها مضمونش این است:
خدایا! ما که پیامبر اکرم(ص) را نداریم؛
از غیبت ولی و امام زمانمان هم شکوه داریم؛
از زیادی دشمنان هم شکایت داریم؛
از کمی تعدادمان هم شاکی هستیم…

خب! حالا که کم هستیم باید چکار کنیم؟
باید جمع بشویم و همدل باشیم. تلاش کنیم و کار که افزایش پیدا نماییم.
برخی اوقات بسیاری شیعیان در نقاط دنیا که هر کدام به تنهایی یک لشکر و یک تیم هستند، چون امکانات ندارند و به آنان بها داده نمی‌شود، نمی‌توانند درست در مسیر ارزش‌های اسلام اصیل باشند.
این در کشور ما هم وجود دارد.
پس هر کدام از ما باید در مسیر ایشان باشیم و معنی وفاداری را درست درک نماییم.
وفاداری یعنی اگر چشممان به چشم امام زمان(عج) افتاد، با شهامت بتوانیم بگوییم:
ای امام زمان! ما در مسیر شما بودیم و برای خانواده آسمانی خود تا حد بضاعت و توان، تلاش کردیم.

در کشور ما هنوز فرهنگ عزاداری خوب نیست و میزان عشق و علاقه مردم به امام حسین(ع) بیشتر از امام زمان(عج) است: امامی که مضطر و غریب و مظلوم است. امام حسین(ع) به بهشت خود رفته است؛ برای ” هل من ناصر ینصرنی؟ ” ایشا ن چقدر عزارداری می کنیم؟
اما برای ” هل من ناصر ینصرنی؟ ” آخرین امام عزاداری و گریه به کنار؛ عمده مردم جامعه ما حتی کمک نمی‌کنند.
میلیاردتومان برای اون امام حسین هزینه می کنیم؛ اما برای حسین الان خیر!
اگر فردی صدهزار تومان برای امام حسین(ع) هزینه می کند، باید ده میلیون تومان برای امام زمان امروز هزینه کند.
ما خیلی عقب هستیم. بسیاری از مردم جامعه ما تنها از مسلمانی و اشتیاق به امام زمان(عج) نام آن را یدک می‌کشند، اما در سبک زندگی، کار، ازدواج و… اصلاً امام زمانی نیستند.

در زندگی بسیاری از مردم ما امام زمان(عج) تبدیل به یک عضو نشده است؛ آن هم امام زمانی که زنده و حاضر است.
وفاداری به امام زمان(ع) زمانی هست که ما به ایشان در زندگی خود وزن بدهیم و ایشان را همانند یک پدر و یا عضو خانواده بنامیم.
باید به این پدر رسید؛ باید به این عضو خانواده رسید؛ باید هزینه کرد!
باید برایش وقت گذاشت و دلسوزی کرد.

هیچ وقت برای ما هیچ زمانی بهتر از الان برای رفتن به چادر و آغوش امام زمان(عج) نیست و نبوده است.
الآن زمانی است که ما خوب می‌توانیم خود را به محضر ایشان برسانیم.
و اگر فردی به چادر و پناه ایشان برسد، همه گذشته خود را جبران نموده است.
هر کاری که می‌توانیم باید برای امام زمانمان انجام دهیم.
هر روز باید این سؤال را از خود بپرسیم: آیا سبک زندگی ما به گونه‌ای است که وفاداری به امام زمان(عج) را نشان دهد؟
اگر نباشد، باید سبک زندگی خود را تغییر دهیم: دینداری تنها به شعار و حرف نیست! پیرو امام زمان(عج) بودن تنها به ندبه و دعای فرج خشک و خالی نیست. به جلسات پی در پی بدون نتیجه و خروجی نیست. به زیارت آل یس خوندن بدون معرفت نیست.
این ها را می‌خوانیم که در زندگیمان تغییر اساسی و درست ایجاد بشود؛ در ارتباطات و فعالیت هایمان بهبودی و اصلاحات درست حاصل بشود.

فردی می‌گوید: شغل من طوری است که شش ماه باید خارج باشم!
برو شغلت را عوض کن! این که زندگی نشد که شش ماه زن و بچه را رها کنی!
این که زندگی نشد!
وقتی انسان با فردی پیوند برقرار می‌کند، باید وفاداری را در عمل نشان دهد.

امام زمان(عج) هم همین گونه هستند. وقتی ایشان در اضطرار هستند و به کمک و توجه ما نیاز دارند و هر روز این را اعلام می‌کنند، هیچ فردی نیست که به ایشان کمک کند.
هیچ شخصی نیست که بگوید امام زمان(عج) مرا صدا نکرد و یا با من کاری نداشته است.
هیچ فردی نمی‌تواند بگوید امام زمان(عج) به من نیازی ندارد؛ اصلاً چنین چیزی نیست.
برای همین باید سبک زندگی خود را به نحوی مدیریت نماییم که با وفاداری به حضرت سازگاری داشته باشد.

طرف ازدواج می‌کند، اما ازدواج او بلای آخرتش می‌شود. در محل کار دروغ، غیبت و زیرآب‌زنی می‌کند و ادعای دینداری و پیرو امام زمان(عج) بودن را هم دارد! هر فردی به وسع خودش باید برای امام زمان(عج) کار کند: یکی کتاب می‌نویسد؛
یکی سخنرانی می‌کند؛ یکی مبلغی پول برای یک جلسه مربوط به ایشان هزینه نه! سرمایه‌گذاری می‌کند؛ یکی… .
دینداری و امام زمانی بودن به شعار نیست؛ به عمل است.
باید با امام زمان(عج) همدل بود؛ یعنی از دیگران هم دعوت کرد به کمک امام زمان(عج) بیایند و پاسخ “هل من ناصر ینصرنی” ایشان را پاسخ بگویند؛ درست مانند مسلم که به کوفه رفت و در نهایت شهید شد.
ما باید هر کداممان سفیری باشیم برای امام زمانمان.
از کمک دیگران بهره ببریم: قلم، قدرت بیان، پول، امکانات، اعتبار و…توانایی های مختلف.
که ان شالله موانع ظهور برطرف بشود، چون دشمنان در سطح جهانی علیه حضرت دارند فعالیت می‌کنند.
مدیریت و ساختارهای ما در ادارات و ارگان‌ها د ر عمل نه تنها امام زمانی که حتی دینی هم نیست.

سجاد رحیمی مدیسه
دانش آموخته مدیریت بازرگانی و MBA
محقق و پژوهشگر مدیریت و اقتصاد اسلامی